Metoda dobrego startu

Opracowana przez Martę Bogdanowicz, zainspirowaną francuską metodą Bon Départ autorstwa T. Bugnet Van der Voort. Głównym założeniem jest wspomaganie rozwoju psychomotorycznego dziecka poprzez odpowiednio zorganizowaną zabawę i aktywne wielozmysłowe uczenie symboli graficznych: łatwych wzorów, wzorów literopodobnych, liter i znaków matematycznych. Inne cele to kształtowanie lateralizacji, świadomości schematu ciała (jego części oraz lewej i prawej strony) i przestrzeni. MDS reprezentuje polisensoryczne, aktywne podejście do pracy z dziećmi. Występują w niej trzy elementy:

• element motoryczny to ćwiczenia ruchowe, ruchowo-słuchowe, a także ruchowo-słuchowo- wzrokowe czyli ruchy zharmonizowane z rytmem piosenki, wykonywane podczas reprodukowania znaków graficznych
• element słuchowy to piosenki, wierszyki, zdania, wyrazy
• element wzrokowy to znaki graficzne (łatwe wzory, wzory literopodobne, litery i znaki matematyczne).

 

Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Prowadzenie ćwiczeń tą metodą ma na celu stworzenie dziecku okazji do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia własnej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych. Dzięki temu dziecko zaczyna mieć zaufanie do siebie i zyskuje poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń uczestnik terapii poznaje przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna, czuje się bezpieczniej, staje się aktywny i przejawia większą inicjatywę.
Ćwiczenia odbywają się w parach lub w grupie, mogą w nich uczestniczyć rodzice (obecność rodzica lub terapeuty jest niezbędna, jeśli dziecko jest mniej sprawne ruchowo) lub rodzeństwo, co sprawia, że dziecko czuje się bezpiecznie i chętnie ćwiczy. Wiele ćwiczeń na zajęciach prowadzonych metodą Weroniki Sherborne stanowi dla dzieci dużą atrakcję i wesołą zabawę w grupie, stwarza możliwość do twórczego działania oraz pobudza spontaniczność i aktywność własna dziecka.
Podstawowe założenia metod to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
1. Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego.
2. Świadomości przestrzeni i działania w niej.
3. Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

 

Edukacja matematyczna

Edukacja matematyczna jest elementem niezbędnym w rozwoju intelektualnym każdego człowieka. Program „Dziecięca Matematyka” Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej łączy intensywny rozwój intelektualny z kształtowaniem odporności emocjonalnej oraz z ćwiczeniem umiejętności matematycznych. Najważniejsze w tej edukacji są osobiste doświadczenia dziecka. To one stanowią budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Program jest w taki sposób opracowany aby umożliwić dziecku sukces w nauce szkolnej minimalizując niepowodzenia podczas uczenia się matematyki.
Celem „Dziecięcej Matematyki” jest:
- stworzenie dziecku pozytywnych warunków do harmonijnego rozwoju intelektualnego,
- wspieranie rozwoju wszystkich dzieci, czyli tych zdolnych jaki i tych które rozwijają się wolniej,
- kształtowanie u dzieci przyjaznego nastawienia do uczenia się, w tym zdolności do podejmowania wysiłku intelektualnego,
- konstruowanie wiedzy w taki sposób, aby przedszkolak mógł osiągnąć swoim umysłem wiedzę matematyczną oraz ją wykorzystać,
- wychowywanie dzieci w pozytywnym nastawieniu do dorosłych i dzieci, aby dobrze wiodło im się wśród innych.
W przedszkolu edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk- Kolczyńskiej odbywa się poprzez zabawę, atrakcyjne zajęcia oraz w sytuacjach codziennych. Zajęcia są wypełnione zabawami, ciekawymi zadaniami i grami. Ważna jest rozmowa z dzieckiem, gdyż sprzyja to rozwojowi jego myślenia.
Program “Dziecięca Matematyka” opiera się na realizacji poniższych obszarów:
1. Orientacja przestrzenna i umiejętności społeczne;
2. Rytm i rytmiczna organizacja czasu;
3. Kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania;
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania;
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości;
6. Klasyfikacja;
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych jako dalsze doskonalenie umiejętności rachunkowych dzieci;
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia;
9. Mierzenie płynów i sens mierzenia;
10. Intuicja geometryczna, czyli kształtowania pojęć geometrycznych;
11. Konstruowanie gier przez dzieci;
12. Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<,>, =,+,-).
Wymienione obszary należy realizować w podanej kolejności, ponieważ uwzględniają stopnie trudności. Wpływają stymulująco na rozwój intelektualny dziecka, rozwijają zdolności matematyczne i przygotowują do nauki szkolnej.

 

Plan daltoński

Plan daltoński polega na metodzie indywidualnej pracy uczniów a więc zrywa z tradycyjnym sztywnym klasowo lekcyjnym systemem nauczania. Twórczynią tego systemu jest amerykańska nauczycielka Helena Parkhurst (1887-1973) która przedstawiła swą koncepcję w książce pt. „Wykształcenie wg planu daltońskiego”. Plan daltoński zyskał popularność, dlatego, że umożliwiał dostosowanie tempa nauki do rzeczywistych możliwości ucznia, wdrażał dziecko do polegania na sobie, budził inicjatywę i samodzielność młodzieży zarówno w działaniu jak i myśleniu, wyrabiał poczucie odpowiedzialności za wykonanie podjętego zadania, zmuszał do poszukiwania najlepszych i najprostszych metod pracy.
Trzy główne zasady planu daltońskiego to:

1. Nauka odpowiedzialności

2. Nauka samodzielności

3. Nauka współpracy

PLAN DALTOŃSKI :

• umożliwia dostosowanie tempa nauki do rzeczywistych możliwości dziecka,

• uczy polegania na sobie, • rozwija inicjatywę i samodzielność w działaniu jak i myśleniu,

• inspiruje do poszukiwania najlepszych i najprostszych metod pracy,

• wyucza poczucie odpowiedzialności za wykonanie podjętego zadania,

• wdraża do samodzielnego uczenie się dziecka w przedszkolu • wdraża do harmonijnej edukacji między nauczycielem a uczniem

• Ogólnie mówiąc celem tego systemu jest nauczyć dzieci dobrze używać swobody i odpowiedzialności. Kiedy ćwiczenie staje się zbyt trudne dla konkretnego dziecka by mogłoby uporać się z nim sam, nauczyciel służy pomocą. Powszechnie jednak wiadomo, że wszystko, do czego dochodzimy sami jest łatwiejsze w zapamiętaniu niż większość lekcji prowadzonych przez nauczyciela.

Współpraca pomiędzy dziećmi jest ważnym elementem edukacji Daltona. W tym wieku jest to bardzo trudne, ale jest ważną umiejętnością, którą u dziecka powinno się rozwijać od najmłodszych lat. Praktyka oraz badania pokazują, że tłumaczenie przez rówieśnika jest czasami bardziej skuteczne niż polecenia nauczyciela. Jednakże to nie jest intencją edukacji daltońskiej, by tylko dziecko miało być pomocnikiem innych dzieci. Współpraca, jako pedagogiczny czynnik jest możliwa w prawie każdej zabawie i dziedzinie nauczania.

Przygoda z planem daltońskim dopiero się zaczyna. Małymi kroczkami będziemy wprowadzały niestandardowe środki dydaktyczne, odpowiednią organizację przestrzeni i gromadziły odpowiednie materiały dydaktyczne, dzięki którym dzieci mają ogromną szansę na swobodne podejmowanie samodzielnych działań.

OPIEKA, WYCHOWANIE I EDUKACJA PRZEBIEGAĆ MA W SPOSÓB ATRAKCYJNY, DOSTOSOWANA DO NDYWIDUALNYCH MOŻLIWOŚCI DZIECKA ORAZ WYZWALAJĄCY JEGO AKTYWNOŚĆ I TWÓRCZOŚĆ.